Noodtoestand In Afghanistan

Flashbacks

Mijn naam is Farid Noori en ik ben 40 jaar oud. Ik ben 32 uur per week werkzaam als jeugdwerker, waarnaast ik een Taekwondo- en weerbaarheidsclub heb voor kinderen vanaf 3 jaar oud. Ik krijg enorm veel energie van mijn werkzaamheden in de Nederlandse maatschappij.

De afgelopen 4 weken waren voor mij en mijn familieleden erg zwaar. Dit kwam door de situatie in Afghanistan op het moment. Al die beelden uit het jaar 1992 kwamen weer boven. Opnieuw kreeg ik slapeloze nachten en nachtmerries.

Terug naar 1992

In 1992, ik was 12 jaar oud en had 4 broers, 5 zussen en een prachtige hond met de naam Mooty. Ik deed volop aan Taekwondo en vond het als jongetje erg leuk om op straat honden te voeden en had wel 60 vrienden. Mijn 2 oudste broers studeerden in Tasjkent-Oezbekistan en mijn vader was burgemeester van een dorp vlak onder Kaboel. Hij was erg actief in het mogelijk maken van educatie voor meisjes en vrouwen.

20 april 1992

Op een ochtend werd ik s ‘ochtends wakker en zag dat mijn beste vriend, tevens neef Nasrat, buiten stond te wachten op mij. Dat deed hij bijna elke dag tijdens onze schoolvakantie. Vandaag oogde Nasrat beetje onrustig en ongeduldig. Hij gaf aan dat ik z.s.m. naar buiten moest komen. Het was hem opgevallen dat de soldatenpost naast onze huis leeg was en dat de soldaten weg waren. We gingen er samen naar toe en zagen dat er niemand meer was. De buurjongen vertelde dat de soldaten de dag ervoor waren gevlucht. En dat Moedjahedien (extremisten) het land hebben veroverd! Hij dacht dat ze diezelfde dag nog ons dorp zouden binnenvallen.

De Moedjahedien, de extremisten komen

Rond 13.00 uur s' middags zag ik 4 gewapende Moedjahedien richting de soldatenpost rennen, op spectaculaire wijze vielen ze de lege post binnen, maar troffen gelukkig niemand aan. De Moedjahedien zagen er precies uit zoals mijn ouders hen hadden beschreven. Ze zagen er onverzorgd en eng uit. Ze hadden lang haar en een baard. Vanaf die dag begon mijn leven te veranderen. Geen school meer, geen sport meer en grotendeels van de week zaten we thuis, want buiten was het onveilig door de oorlog. Mijn vader besloot bij onze familie in het centrum van Kaboel te gaan wonen, want daar is het heel druk en daardoor veiliger voor mijn vader. Hij moest dit doen nadat ze een poging hadden ondernomen hem te ontvoeren uit ons dorp.

Vluchten

Een paar weken later, midden in de nacht om 3.00 uur, werd ik wakker gemaakt door mijn moeder. Ze zei tegen ons dat we nu meteen moesten vluchten. We, mijn 2 broers en 5 zussen, stapten direct achterin de vrachtwagens van de buren, met wat dekens, warme kleren en brood. Ongeveer 50 vrachtwagens, vol met mensen uit onze dorp vluchtten die nacht.

Leven in de bergen

We kwamen zo’n 20km van Kaboel in de bergen terecht. We zaten naast de highway richting Pakistan tussen 2 hoge bergen in. Hier probeerden we een leef plek te creëren. De 3 dagen erna waren erg zwaar. We hadden weinig tot geen eten. We sliepen op rotsen/stenen en hadden geen dak boven ons hoofd. Na een paar dagen ging mijn moeder samen met mijn 2 broers van 15 en 17 terug naar ons huis om meer spullen en voedsel te halen. We hebben toen van 2 tapijten een tent gemaakt en erom heen hebben we onze koffers en gestapelde dekens geplaatst om gevaarlijke insecten op afstand te houden. Denk aan schorpioenen of spinnen.

Eten

Zes weken later, ik had mijn vader inmiddels 2 maanden niet gezien, was onze financiële situatie zo slecht geworden, want we hadden geen inkomen. Toch kreeg mijn moeder het op de een of andere manier voor elkaar om ons 2 maaltijden per dag te geven. We kregen namelijk geen hulp van de regering of het Rode kruis.

Vechten om brood

Eén situatie vergeet ik nooit van mijn leven meer! Op een dag, rond 14.00 uur ’s middags, kwam een hulpvrachtwagen zakjes brood uitdelen vanuit de rijdende vrachtwagen. Op de snelweg, had een oude man van zo’n 70 jaar oud, een winkeltje gemaakt. De mensen strooiden deze zakjes met elk 6 bolletjes brood. Jonge en oude mensen gingen erachter aan rennen om maar een zakje te kunnen vangen. Ik zag een zakje vallen, de oude man zag het ook. Hij stond er heel dichtbij, maar omdat ik jong was en snel kon rennen, was ik sneller bij het brood. De oude man zei tegen me dat hij recht heeft op dat brood en dat ik het aan hem moest geven. Ik was niet met hem eens. Toch gaf ik hem 2 van de 6 broodjes en de andere 4 heb ik gedeeld met mijn zussen. (Tijdens het typen van deze ervaring met de oude man uit ons dorp, Bargol Kaka, kan ik mijn emoties niet onder controle houden en de tranen lopen over mijn wangen.)

Verlies van mijn zusje

Op middag, rond 17.00 uur, gingen kinderen de berg op om te spelen, beneden waren mijn zusje en nichtje van 5 jaar oud naar het toilet. We hadden daar van grote stenen soort wc gemaakt. Boven in de bergen vond één van de jongens een oude raket, deze is niet afgegaan tijdens de koude oorlog. Ze werden meestal voor bazooka gebruikt. De jongen gooide de raket naar beneden en het kwam direct naast het toiletje terecht tegen een steen. Het ontplofte! Mijn kleine, lieve, zusje van nog maar 5 jaar oud was opslag dood, mijn nichtje zwaar gewond…

Zonder hulp

In totaal hebben we 3 ½ maanden gewoond tussen de bergen. Niemand kwam ons helpen! Gelukkig hebben mijn broers, die in Oezbekistan woonden ons wat geld kunnen sturen, zo’n 200 dollar. Dat heeft ons enorm geholpen. Wij hadden dat geluk, maar duizenden andere mensen niet. Ik, samen met mijn familie, heb na jaren van omzwervingen een nieuw leven op kunnen bouwen, maar dat ging niet vanzelf.

Help nu

Nu, bijna 30 jaar later zijn er weer duizenden Afghanen op de vlucht voor de Taliban. Miljoenen Afghanen hebben geen inkomen en de situatie is erg zorgwekkend. Ik wil ze ontzettend graag helpen. En alle kleine beetjes helpen! In de maatschappij, in het land waar ik nu woon zijn zoveel mogelijkheden. En daar wil ik heel graag gebruik van maken. Ik heb hulp uit mijn netwerk nodig, van een ieder die de medemens wil steunen. Willen jullie mij helpen om hen die nu in nood zijn te helpen? Together We Are Strong!